عنوان: نظر اسلام در جواز و عدم جواز جشن ها و عزادارى ها چیست؟
تاریخ: پنجشنبه 25 اردیبهشت 1391
شرح:

به یقین جایز است ، زیرا:
‏ الف - اصل در اشیاء ، اباحه و جواز است ، مگر دلیلى بر خلاف آن بیاید.
‏ ب - نص قرآن نیز تشویق به تعظیم شعائر کرده است.
‏ ج - روش مسلمانان از گذشته تا کنون ، بر به پاداشتن مراسم ولادت پیامبر ( ص ) و جشن و سرور بوده ، چنانکه قسطلانى و دیاربکرى بدان اشاره کرده‏اند . تاریخ الخمیس ، ج‏1 ، ص‏323 ؛ المواهب اللدنیه ، ج‏1 ، ص‏27.
‏ د - روش معمول میان خواص و عوام اهل سنت ، اقامه عزا و ماتم براى مردگان بوده ، چنانکه ذهبى درباره فوت جوینى (متوفاى 478 ه' .) مى‏نویسد:
‏ «غلقت الأسواق ورثی بقصائد وکان له نحو من أربع مأه تلمیذ ، اقاموا حولاً و وضعت المنادیل عن الرووس عاماً بحیث ما اجترأ أحد على ستر رأسه وکانت الطلبه یطوفون فی‏البلد نائحین علیه مبالغین فی الصیاح والجزع» . سیر اعلام النبلاء ، ج‏8 ، ص‏468.
‏ «بازارها تعطیل شد و مرثیه‏هایى درباره او خوانده شد . او چهارصد شاگرد داشت که اینان یک سال عزادارى کردند و عمامه‏ها را از سر - به عنوان احترام - تا یک سال برداشتند . این شاگردها در سطح شهر به حالت دسته جات به حرکت در آمدند و نوحه سرایى مى‏کردند و با صداى بلند به عزادارى مى‏پرداختند .»
‏ و درباره تشییع جنازه عبدالمؤمن (متوفاى 346 ه' .) مى‏نویسد:
‏ «فغشینا اصوات طبول ، مثل ما یکون من العساکر حتى ظنَّ جمعنا أنّ جیشاً قد قدم» . سیر اعلام النبلاء ، ج‏15 ، ص‏481.
‏ « صداى زدن طبل ها هر صدایى را تحت الشعاع قرار داده بود ، البته همانند آنچه که در ارتش انجام مى‏گیرد - مارش عزا - سر و صدا آنچنان بود که ما گمان کردیم لشگرى یورش برده است .»
‏ و در مورد مرگ ابن جوزى (ت 597 ه' .) مى‏نویسد:
‏ «و باتُوا عند قبره طول شهر رمضان یختمون الختمات بالشمع والقنادیل . . . و اصبحنا یوم‏السبت عملنا العزاء و تکلمت فیه و حَضَر خلق عظیم و عملت فیه المراثی» . سیر اعلام النبلاء ، ج‏18 ، ص‏379.
‏ «در کنار قبر او تمامى ماه رمضان را ماندند و چندین قرآن ختم کردند و به همراه خود شمع و قندیل آورده بودند چون شنبه صبح شد مراسم عزادارى به پا داشتیم و سخنرانان ، سخن گفتند و جمع زیادى شرکت کردند و مرثیه خوانى انجام شد».